In zijn bundel essays Ver van huis (uitgave De Bezige Bij, 2003) schrijft Cyrille Offermans ‘over zijn vriend, de schilder’: ‘Boerderijen, torens, kastelen, kerken: ze moesten ooit bakens zijn geweest in hun omgeving, richtpunt voor reizigers, knooppunt van wegen.

Verlangde hij dan terug naar het houvast van vroeger? In geen geval. Wat hem in die gebouwen zo aantrok was de keerzijde van de protserige opdringerigheid die hem in deze tijd zo tegenstond: hun rustige, voorname anonimiteit, hun strakke onopgesmukte vormen zo vanzelfsprekend als de loop van een rivier of de glooiing in een roodbruine Toscaanse akker.’

Behalve in het land van Maas en Waal vindt Harrie Gerritz zijn inspiratie ook elders, met name in landen als Tunesië en Malta waar hij regelmatig verbleef. Zijn sculpturen in hout en brons laten dat zien; enkele ervan lijken herinneringen te zijn aan bouwwerken in deze landen.